Tot een aantal jaren geleden kon ik geen enkele reden bedenken wat het nut van hyperventilatie zou kunnen zijn. Tijdens een aanval had ik het gevoel dat ik alle controle over mijn lijf en mijn gedachten kwijt was. En omdat ik nogal een drama queen kan zijn, dacht ik dat het nooooooiiiiiit meer goed zou komen. Dit is het dan! Dit keer ga ik echt dood! Dat is nooit gebeurd. Dat weet ik zeker 😊. Maar in mijn ogen bracht het me weinig goeds. Na een aanval was ik moe, nog steeds gestrest en voor de zekerheid alvast bang voor een volgende aanval. Wat het hele verhaal nog angstiger maakte, was dat ik er geen pijl meer op kon trekken wanneer een aanval zich zou aandienden.
Mijn eerste aanval was op mijn zestiende vlak na de examens van de middelbare school. Dat is te verklaren toch? Hoewel ik niet kon zakken al wilde ik nog zo graag, maar toch. Het waren examens. Daarna gebeurde het lange tijd niet en toen het weer de kop opstak, was het altijd tijdens of na een stressvolle periode. Totdat mijn vader overleed, ik moeder was en de aanvallen juist kwamen op momenten dat ik me heel ontspannen voelde. Lekker thuis op de bank in de armen van mijn man. Veiliger kan toch niet? Inderdaad en dus kwamen de aanvallen. Omdat ik daardoor de controle volledig kwijt was, begonnen toen de paniekaanvallen.
Zo’n tien jaar later, stortte ik volledig in. Ik was chronisch aan het hyperventileren en (daardoor) ook chronisch in de paniekstand. Mijn lijf kon dit niet meer aan en trok de stekker eruit. Ik was zo ontzettend moe. De was ophangen was al teveel. ’s Ochtends opstaan eigenlijk ook. En vermoeidheid is een enorme trigger voor paniekaanvallen. Het enige wat nog een beetje ontspanning gaf was het bad. Toen ik daar op een dag in lag en weer een hyperventilatie-/paniekaanval kreeg, was ik er zo klaar mee dat ik me er maar aan over heb gegeven. Energie om me ertegen te verzetten had ik toch niet. Inmiddels had ik al het één en ander gelezen over stress, mediteren, trauma’s etc. en wist dat mijn lichaam me iets wilde vertellen. Dus ben ik écht naar mijn lijf gaan luisteren. Als vanzelf ging ik ademen op een manier die de hyperventilatie in eerste instantie verergerde. Maar dat boeide me niet meer dus ik ging door.
Er stroomde zoveel energie door me heen dat het leek of ik de armen en benen van Popey had na tien blikken spinazie. Alles tintelde. Ik werd licht in mijn hoofd en viel bijna flauw maar ik had niets te verliezen dus ik ging door met ademen. Later leerde ik dat mijn lijf intuïtief de verbonden ademhaling deed waarbij je door je mond inademt via de buik, naar de borst en dan loslaat en de cyclus herhaalt. Op een bepaald moment, net toen ik dacht dat ik flauw zou vallen, werd mijn ademhaling vanzelf rustiger en ging het terug naar een normale, ontspannen ademhaling. Ja, je leest het goed. Een ontspannen ademhaling. Dat had ik al in geen twintig jaar gehad! Hoewel ik doodmoe was, was ik voor het eerst sinds lange tijd weer ontspannen. Ik kwam het bad bijna niet uit want ik was uitgeput. Maar ik was in ieder geval ontspannen.
De dagen en weken erna heb ik dit vaker gedaan en ik merkte dat het me meer ruimte gaf. Ik was minder bang voor aanvallen en als ze kwamen, liet ik ze komen. Soms als ik bijvoorbeeld boodschappen deed, parkeerde ik de aanval en liet ik het thuis alsnog komen. Want ik zag mezelf niet in de supermarkt doen wat ik thuis deed.
Inmiddels weet ik meer over ademen en de kracht die het je kan geven. Het lijkt heel tegenstrijdig om ademhalingsoefeningen te doen wanneer je gevoelig bent voor hyperventilatie. Ik zie het als een teken van je lichaam dat het juist is wat je nodig hebt. Je laat er de stress die zich in je lijf heeft vastgezet mee los. Het lukt me nu zelfs om na minutenlang verbonden te ademen, een tijd lang mijn adem in te houden. Voorheen sloeg de paniek al toe na tien tellen. En het mooie is, dat wanneer ik mijn adem vasthoud, ik de energie door mijn lijf voel stromen en deze kan sturen naar plekken waar nog blokkades zitten.
Kortom: hyperventilatie is er om je iets te vertellen. Het is jouw lichaam dat aangeeft dat je stress vasthoudt wat er nodig uit moet. Ik ben nu vrij van hyperventilatie en paniekaanvallen en ik kan je zeggen dat ik nooit had gedacht dat die dag ooit zou komen. Zo zie je maar: Alles is mogelijk!